Vervelende Marokkanen en een 'barbecue'

Bonjour tout le monde!

Er is nooit een dag waarop niks gebeurd hier in Marrakech, kan bijna dagelijks wel een verslag gaan schrijven maar dat is me echt te veel gedoe dus voorlopig houd ik het maar bij ongeveer wekelijks.

Goed vorige week hadden we dus bezoek. Helena en Natasha kwamen bij ons in het centrum van Marrakech op bezoek. Ik moest ’s avonds nog even werken en gasten ophalen bij Club Med. Nu is zaterdagavond een drukke avond dus dat was weer leuk om over het Jeema el Fna te struinen met een paar gasten achter je aan. Na het werken had ik geen idee waar Iris, Helena en Natasha uithingen en ze namen ook de telefoon niet op dus maar naar huis gegaan en eenmaal thuis kwamen hun ook al heel snel binnen wandelen. Iris haar telefoon blijkt dus gejat te zijn op straat. Met z’n vieren zijn we naar Café de France gegaan voor een hapje en een drankje. Vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht over het plein waar het nog super druk was. We hadden weinig zin meer om nog verderop te gaan dus hebben we de rest van de avond doorgebracht op het dakterras met een wijntje erbij.

Zondagochtend moest ik natuurlijk gewoon stage lopen maar gelukkig niet erg lang. Toen ik weer thuis kwam waren de andere meiden ook ongeveer klaar om even de toerist uit te gaan hangen in Marrakech. We hadden een stadswandeling gevonden van 5,5 kilometer door het zuidelijke deel van de Medina die langs de paleizen komt, de Saaïdische graftombes en door de joodse wijk Mellah gaat. In een kruidenwinkeltje hebben we nog weer een hele uitleg kregen over kruiden en natuurlijke verzorgingsproducten voor je huid etc. We gingen lunchen bij het Kasbah Café, een heel leuk tentje vlakbij de graftombes. Op het dakterras hadden we nog een mooi uitzicht over de Kasbah en het eten was ook lekker. Op dat terras hadden ze soort van sproeiers ter verfrissing. Niet dat er enorm veel water uitkwam maar gewoon lekker als het zo heet is. Na de lunch moest Helena alweer richting de trein want ze moest nog terug naar Casablanca, een treinreis van een uur of 3. Met Natasha en Iris zijn we nog even diep de Souks in geweest. Geen idee meer waar we overal zijn geweest, we waren flink verdwaald maar op richtingsgevoel toch weer bij een bekend deel van de Souk uitgekomen. Nog een ‘leuke’ ervaring gehad met afdingen in de Souks, blijkt maar dat er ook wel vervelende Marokkanen zijn maar later ging het afdingen wel heel goed dus meestal is het ook wel grappig en een soort spelletje. We waren ook nog helemaal afgedwaald en meegenomen door een jongen naar een ververij, daar verfden ze allerlei stoffen. We konden die dag gratis ons haar laten verven in de kleur BLAUW. Nou nee dankje, ik laat toch liever de zon me haar blond maken. Daarna werden we door een man in een winkeltje met allemaal doeken en sjaals nog omgedoopt toch moslims met hoofddoeken en boerka’s en daarbij gaf hij ons ook nog leuke bijnamen. Natasha kreeg de naam Jamila Brochette, Iris werd Aïsha Tajine en ik kreeg de naam Fatima Couscous. De woorden wat we al eerder die middag in de Souk hadden gehoord was Hey Chicken, daar spraken ze ons mee aan. We vroegen ons af van huh waarom nou chicken, nu blijkt dus dat ze Hey Chickie bedoelen dus de eerst volgende Marokkaan die Hey Chicken zei hebben we maar even goed verteld dat die Chickie moest zeggen. Op het plein hebben we ook de vers geperste Jus d’Orange nog even geprobeerd, echt de moeite waard dus daar gaan we vaker een sapje halen.

Maandag was een lange stage dag, een 9 tot 5 dagje dus dat was wel weer is wat anders dan in de ochtend een poosje en in de avond een poosje. Na het werken moesten Iris en ik nog verse groente hebben voor de wraps dus gingen we naar de groenteman om de hoek. Die sprak amper Frans en verder alleen maar Arabisch, wat wij weer niet spreken op een paar woordjes na. Er was wel een jongen daar die wel Frans kon dus die vertaalde de boel een beetje maar toen begon die te aardig te doen en wilde die helemaal onze net gekochte flessen water naar ons huis brengen. Hoevaak wij ook zeiden van nee hoeft niet, hij bleef aandringen nouja vooruit dan maar. Ondertussen vroeg die ook steeds hoe we heten terwijl we dat even ervoor ook al gezegd hadden. Eenmaal thuis bleek die niet meer zo aardig te zijn en werd die soort van handtastelijk en kregen we hem amper weg. Dus met een beetje onaardig doen en hem het huis uit te duwen met de deur ging die uiteindelijk wel weg, waarschijnlijk ook wel omdat ik anders z’n enkel zou breken, want hij had z’n voet tussen de deur. Blij dat dat opdondertje weg was.

Dinsdagavond waren we uitgenodigd voor een barbecue met allemaal Nederlandse mensen die in Marrakech wonen. Via Gemma konden we meerijden met Stanley die z’n eigen werkpaard had die in de auto reed. Uiteindelijk zaten we met z’n vieren op de achterbank en Stanley en z’n werkpaard voorin. De barbecue was bij Anne en Egbert, zij wonen helemaal voorbij het vliegveld en dus buiten Marrakech. Terwijl ik dacht dat ik achteraf woonde in Stroe, dat was echt nog meer achteraf dan de Heetkamperweg. Ze hadden zelfs geen buren maar wel een ENORM huis met een ENORM zwembad en een ENORM dakterras en zelfs een tennisbaan. Ze wonen daar met z’n tweeën dus dat is wel echt ‘over the top’. Daar allemaal Nederlanders ontmoet en iedereen had een mooi verhaal over het wonen in Marrakech. Leuk om te horen. Het eten was ook erg lekker maar niet echt barbecue. Want bij barbecue denk ik toch aan lekker zelf je vlees bakken en stiekem hadden Iris en ik ook gehoopt op een frikadel die iemand had meegenomen uit Nederland maar helaas. Die mensen hadden uiteraard ook een aantal knechtjes/ werkpaarden en een daarvan schonk elke keer drinken bij. Dus als je glas met wijn bijna leeg was kreeg je al een volgende. Hij vroeg geeneens of je nog wilde dus het was aardig door drinken. Het was een gezellige avond maar toch wel heel anders dan ik me had voorgesteld. Iris en ik waren de jongste en hebben de gemiddelde leeftijd van die avond flink naar beneden gehaald. Het soort mensen pasten wij ook niet echt bij want het waren allemaal best chique mensen en daar passen wij als arme studentjes toch niet bij.

Woensdag: JOUR DE REPOS, waarin we flink gebikkeld hebben aan de schoolopdracht.

Donderdag weer eerder begonnen op stage omdat we deze dagen een groep Nederlanders hebben die heel Riad Azzar hebben afgehuurd. ’s Middags was ik weer lekker vrij en aangezien de zon zo lekker schijnt wil ik daar graag in liggen om straks in januari flink af te steken met me bruine kleurtje tegen jullie witte Nederlanders, maar aan de andere kant moest er ook nog gewerkt worden aan die stomme schoolopdracht. Nou dan dus eerst het een en dan het ander. ’s Avonds weer stage, eerst een lekkere kip tajine gegeten. Het toppunt van de avond was dat Khalid een handvat van een groot gevaarlijk mes kapot heeft geslagen terwijl die een knoop aan een broek van een van die vrouwen probeerde te maken. Uiteindelijk zat die knoop er nog steeds niet aan.

Gister begon mijn dag goed want ik kwam onze grote ‘vriend’ Soufian tegen. Hij is inmiddels aardig irritant aan het worden met zijn geslijm en onzin gelul. Gelukkig kon ik snel van hem afkomen want moest naar de Riad voor stage. Even later kwam ik hem weer tegen want moest toen met die vrouwen naar Riad Siwan, tegenover ons huis, voor een kookles. Dus toen ik met een groep was hield die zich gelukkig kalm. ’s Middags weer naar de Marjane geweest, dit keer met de taxi en met Iris en dus hebben we ons even flink uitgeleefd. Van de kookles in de Riad waren nog sardientjes over en die zijn lekker als je ze paneert en dan frituurt dus we hadden sardientjes van Khalid gekregen en wat bloem om ze te paneren en toen konden ze hup de frituur in. Ze waren zowaar gelukt dus voor het eerst zelf een Marokkaanse specialiteit klaargemaakt. Ons huis stonk daarna wel de hele avond naar gefrituurde sardientjes en naar het frituurvet. Frituren in een pan gaat ook heel makkelijk dus misschien dat we binnenkort maar is zelf patat gaan frituren.

Nou dat was het wel weer voor deze week. De zon schijnt weer dus ga er even van profiteren en daarna nog verder aan die schoolopdracht waar geen einde aan lijkt te komen want Saxion bedenkt wel weer kansloze dingen.

Bèslema et à la prochaine!